Chinese kruidengeneeskunde

Chinese kruidengeneeskunde

Het ontstaan van Chinas kruidenkunde gaat terug tot in legendarische tijden, naar Shen Nong, wat goddelijke landbouwer betekend. Hij staat bekend als 2de keizer van China (30ste eeuw v. Chr. ) en mythische vader van de Chinesche kruidengeneeskunde.

De Farmacopee van Shen Nong is pas in de tweede eeuw voor Christus te boek gesteld door onbekende auteurs. Het werk beschrijft 365 geneeskrachtige stoffen, onderverdeeld in 3 klassen.

1. Een bovenste klasse, die het leven voedt. Het betreft een aantal veel voorkomende, onschadelijke kruiden die de lichaamsenergie versterken en veroudering bestrijden.
2. Een middelste klasse, die de natuur voedt. Het zijn geneeskrachtige stoffen van plantaardige, dierlijke en minerale oorsprong. Sommige van deze middelen kunnen giftig zijn.
3. Een onderste klasse, die giftige kruiden bevat. Moeten met de hoogst mogelijke omzichtigheid gebruikt worden

Uit de taostische Yin-Yang theorie, volgens welke de mens in harmonie moet leven met alle elementen uit de hem omgevende natuur werd, dankzij het bijzondere waarnemingsvermogen van het Chinese volk, een energetisch concept ontwikkeld. Alles in het universum is beweging en transformatie, alles is onderhevig aan het eeuwige ritme van groei en verval, van toename en afname. Overigens stelt ook de moderne wetenschap dat elk element in het heelal is samengesteld uit een energetisch aspect (yang) en een materieel aspect (yin). Zo kwam door waarneming van de verschijnselen in de natuur geleidelijk een dynamische visie op het leven tot stand, die berust op kennis van omzetting en evenwicht, kou en warmte, volheid en leegte, tekort en teveel, inwendig en uitwendig, actie en rust.

Leuk om te weten:
Al in de 7de eeuw na Chr. wisten artsen al een verband te leggen tussen voeding en bepaalde ziektebeelden. Zo genas men toen al beri-beri (vitamine B1 gebrek) en nachtblindheid ( vitamine A gebrek) door die patinten kalfs- en lamslever aan te bieden, beide rijk aan vitamine A en B, in combinatie met vitaminerijke kruiden zoals amandelen en wilde peper. Ook wisten ze toen al de relatie tussen kropgezwellen (gebrek aan jodium) en het geven van schildklierextracten van dieren en zeewieren (rijk aan jodium) om dat te herstellen.

Ook was men al op de hoogte van suikerziekte en wat er tegen gedaan kon worden. Vroeger heette deze ziekte Xiao Ke Bing, wat betekend uitmergeling-en-dorst-ziekte, wat verwijst naar de belangrijkste symptomen namelijk chronische vermagering, ondanks grote eetlust en hevige dorst.

In de moderne Chinese geneeskunde spreekt men van Tang Niao Bing (suiker-urine-ziekte).